Krzycz "Doktor"

Dopadł mnie ostatnio brak weny graniczący z blokadą, stąd długa przerwa w prowadzeniu bloga, mam nadzieję ruszyć znowu z tematem.

Jako dziecko uwielbiałam programy o kosmitach, mumiach i niewyjaśnionych zjawiskach, odkąd założono nam kablówkę, co wieczór włączałam Discovery i kij z tym, że nie spałam potem w nocy albo miałam koszmary. Nic nie działało mi na wyobraźnię w takim stopniu, jak starożytne cywilizacje, twarze na Marsie, wielkie szkielety i tym podobne pierdoły. Swego czasu odróżniałam nawet poszczególne gatunki kosmitów wyodrębnione przez "naukowców" zajmujących się taką problematyką :D

Niestety jak to zwykle bywa człowiek bierze się z wiekiem za ambitniejszą literaturę i filmy, a tym samym to, co niegdyś zachwycało, staje się naiwną bajką, a humanoidalny kosmita paździerzem z minionej epoki. Innymi słowy - wszystko, co nie było świadomym oceanem czy myślącą cząstką elementarną, lądowało w kategorii pierdół dla dzieci/oszołomów.

W zasadzie do pewnego wieku (całkiem późnego, wstyd się przyznać) byłam głęboko przekonana, że prędzej czy później spotka mnie coś niewytłumaczalnego. Potem mi przeszło, a teraz chyba znów się zaczyna za sprawą Doktora Who. W coś wierzyć trzeba, a Doktor wydaje się bardziej sensowny niż np. Jezus.

Ortodoksyjni fani (ponoć są jacyś w Polsce, jak dotąd żadnego nie spotkałam) zapewne nie zaaprobowaliby rozpoczynania przygody z Doktorem od nowej wersji z 2005 r. Opinie na temat nowych sezonów są skrajne, o czym świadczy chociażby zdumiewająco kulturalna jak na standardy filmwebu dyskusja. Ja osobiście kończę właśnie pierwszy sezon i boję się kolejnych głównie ze względu na fakt, że uwielbiam rolę Ecclestone'a, a kolejni aktorzy wcielający się w postać Doktora nie podobają mi się z ryja.

Póki co efekty specjalne wyglądają jak robione ręcznie trzepaczką i tłuczkiem do mięsa, natomiast fabuła bywa miejscami kiczowata do bólu. I kij z tym, jest to mniej więcej takie uczucie, jakby po miesiącu żywienia się chudym drobiem i sałatą opierdzielić wielką porcję spaghetti carbonara. Jak się już wczuje w konwencję, radość z oglądania Doktora jest niewyobrażalna. Tym bardziej, że kreatywność twórców (co również wynika moim zdaniem z braku śmiertelnej powagi, z nieuciekania przed pewną naiwnością i prostotą) jest niemal nieograniczona. Brak ram czasowych i przestrzennych sprawia, że jeden odcinek może być horrorem z akcją osadzoną w XIX wieku, a kolejny antyutopią w stylu science-fiction.

Stąd też następnym razem, gdy na rozmowie kwalifikacyjnej padnie jedno z najgłupszych możliwych pytań, a mianowicie "gdzie się pani widzi za pięć lat", moja odpowiedź nie będzie brzmiała jak dotąd "w lustrze/nie widzę siebie nawet za miesiąc, za pięć lat to tu może jebnąć cały budżet, system emerytalny i służba zdrowia, także HELOŁ". Za pięć lat będę asystentką Doktora i będę ratować was przed inwazją z kosmosu, frajerzy z HR. Ponieważ w coś wierzyć trzeba.