Spiskowa teoria samorozwoju # 2 - rozmowy kwalifikacyjne

Jest kilka pytań, które padają na rozmowach kwalifikacyjnych często, a im bardziej gówniane stanowisko, tym większa szansa, że zostaną zadane - w szczególności dotyczy to zatrudnienia w sprzedaży. Najlepiej przygotować sobie zawczasu odpowiedź, która zależnie od wybranej wersji może zachwycić HR-owca albo zrujnować nasze szanse na otrzymanie pracy.

1. Z jakim zwierzęciem się utożsamiasz?

Prawidłowa odpowiedź: Z mrówką, korporacja jest dla mnie wszystkim, a jednostka niczym. Ponadto nie posiadam własnego zdania.
Błędna odpowiedź: Cóż, myślę, że mam w sobie coś z leniwca.

2. Gdzie widzisz siebie za pięć lat?

Prawidłowa odpowiedź: Myślę, że stanowisko młodszego sprzedawcy ubezpieczeń od niczego zapewnia mi ogromne możliwości rozwoju i tym samym za pięć lat mogę zostać starszym sprzedawcą i cisnąć sprzedaż. Mogę również zostać koordynatorem i za sto złotych więcej cisnąć ludzi, żeby sprzedawali.
Błędna odpowiedź: Widzę siebie na Bali z drinkiem po tym jak zrobię przekręt z ubezpieczeniami od niczego i wypierdolę do Indonezji.

3. Proszę sprzedać mi ten długopis.

Prawidłowa odpowiedź: OMG JAKI ZAJEBISTY DŁUGOPIS WEŹ ZOBACZ TO BARDZO DOBRY DŁUGOPIS DZIAŁA I MA LOGO FIRMY KUPUJ KUPUJ KUPUJ
Błędna odpowiedź: No co pan, ja nie lubię takich zabaw. (autentyk, usłyszałam od rekrutera)

4. Proszę wymienić swoje wady.

Prawidłowa odpowiedź: Jestem pracoholikiem, moim problemem jest również perfekcjonizm oraz nadmierne wymagania wobec siebie.
Błędna odpowiedź: Moją wadą jest nadmierna szczerość, ponadto jestem leniwą szmatą bez ambicji i próbuję zaczepić się gdziekolwiek na umowę o pracę, żeby od razu iść na macierzyński.

5. Dlaczego zrezygnowałeś z poprzedniej pracy?

Prawidłowa odpowiedź: Sprzedawanie garnków nie było dla mnie wystarczająco rozwojowe i szukam nowych wyzwań.
Błędna odpowiedź: Praca była nudna i stresująca, więc zapaliłam sobie blanta w toalecie i włączył się alarm.(również autentyk)

Zupełnie inaczej wygląda rekrutacja do japońskiej firmy. Nie ma głupich pytań, nie ma sprawdzania umiejętności miękkich, których nie posiadam, a udowadnianie, że jest inaczej zawsze stanowiło największy problem. Japończycy sadzają kandydata koło hali produkcyjnej, gdzie hałasują maszyny i przewalają się stada ludzi, a następnie dają arkusz pokryty gęsto drobnymi znaczkami. Należy policzyć, ile razy dany znaczek pojawia się w każdym rzędzie i zsumować rzędy bez żadnej pomyłki. W międzyczasie obok siada grupka pracowników, dyskutując z ożywieniem przy kawie i kanapkach. Po liczeniu znaczków otrzymuje się listę zadań matematycznych do rozwiązania, potem testy na inteligencję typu dorysuj pasujący symbol (w końcu zaprocentowały godziny spędzone w pracy na gierkach point & click), a wszystko to przy akompaniamencie pracujących maszyn. Później jeszcze tylko test z excela i ze znajomości angielskiego.

Pozostaje mieć nadzieję, że wiedzą co robią i że było to bardziej miarodajne niż rozmowa o niczym z dziunią po specjalności HR w Wyższej Szkole Couchingu i Ucierania Pyr. Innymi słowy mam nadzieję, że ogarnę.